 |
Nawigacja |
|
|
Milno na Podolu Najnowszy użytkownik:
szwerydaserdecznie witamy.
Zarejestrowanych Użytkowników: 156  Nieaktywowany Użytkownik: 0
Użytkownicy Online:
Gości Online: 14
Twój numer IP to: 18.119.131.178
| Artykuły | 331 |
| Foto Albumy | 67 |
| Zdjęcia w Albumach | 1882 |
| Wątki na Forum | 47 |
| Posty na Forum | 133 |
| Komentarzy | 547 |
|
|
|
|
|
|
Losowa fotografia |
|
|
Nowe komentarze |
|
|
W poczekalni: |
|
|
Nadesłane Zdjęcia: 0
Nadesłane Artykuły: 0
Nadesłane Linki: 0
Nadesłane Newsy: 0 |
|
|
|
|
|
|
Ankieta |
|
|
Współpraca |
|
|
Zagłosuj na nas |
|
|
|
Władysław Bieniaszewski (1920-2016) |
|
|
Władek urodził się w urokliwej, rozłożonej u stóp i na zboczach góry wiosce. Od pokryć gontami, nazywano ją Gontową. Hasał po jej stokach i ze szczytu cieszył oczy piękną panoramą okolicy. Przy dobrej pogodzie widać z niej było połyskujące kopuły poczajowskiego monastyru, a nawet szczyt wierzy klasztoru w Podkamieniu. Dziesiątki razy przemierzał pieszo trasę do tego sanktuarium, by uczestniczyć w podniosłych uroczystościach, dziękować Maryi za zdrowie i prosić o opiekę dla całej rodziny. Chodził też na odpusty do niezwyciężonego Zbaraża. W dni targowe, wielokrotnie przyglądał się ruinie zamku, dawnej siedziby hetmanów Kamienieckich, Potockich i książąt Wiśniowieckich w Załoźcach.
W tej wiosce chodził do szkoły, przyswajał zasady wiary, uczył poszanowania bliźniego i patriotyzmu. Nie miał beztroskiej młodości - w wieku 6 lat stracił ojca, ale zawsze podkreślał atmosferę radości kresowego sioła. Przeżył też gorycz utraty niepodległości i okupację. W kwietniu 1944 roku poszedł na wojnę. Po przeszkoleniu w Riazaniu, wcielono go do II Armii Wojska Polskiego i powierzono dowództwo plutonu. Uczestniczył w walkach na kierunku czeskim. Pod Budziszynem Niemcy zamknęli ich w kotle, ale gen. Świerczewski po krwawych bojach, przerwał okrążenie.
Matka z córkami na miejscu przeżyła rzezie ukraińskie i zagładę sioła. Ponieważ była to czysto-polska wieś, po całkowitym ograbieniu, 23 grudnia została doszczętnie spalona. Na początku 1945 roku, razem z innymi przesiedlono ją do Rakowca koło Kwidzyna. Tam po wojnie dołączył do nich Władek. Tam też uległ czarowi powabnej krajanki i założył rodzinę. Pracował w organizacji „Służba Polce” w Gdańsku, a po jej rozwiązaniu wstąpił do milicji. Na stałe osiadł w Sopocie. Mieszkał z synem - obok za ścianą córka z rodziną. Wolny czas spędzał z żoną na działce. Śpiewał też w chórze kościelnym. W jednej z pieszych pielgrzymek do Częstochowy odparzył stopy i już do końca dokuczały mu związane z tym dolegliwości. Był jednym z najgorętszych orędowników utrwalania pamięci o kresowej przeszłości. W częstych wyjazdach odwiedzał dawnych sąsiadów, przyjaciół i bliskich. Był też na Kresach. Odwiedziny ojczystej ziemi, tak wspominał:
W 1977 roku byłem na Gontowie - a właściwie na tym pustkowiu, bo po wiosce nic nie zostało. Stanąłem na naszej górze i patrzyłem. Te same bliskie sercu wzgórza i doliny, pola i lasy. Od wschodu teren mocno pofałdowany, bardziej na południe Mała Góra, a za nią Berezowica. Od południa las, od zachodu Milno z kościołem bez wieży, a od północy przeklęte ukraińskie Basztki. Stanęła mi przed oczami wieś tonąca w bieli kwitnących sadów, dom, rodzice, bliscy, moje dzieciństwo i młode lata, koledzy i cała młodzież, sąsiedzi i znajomi. Wszystko jak żywe. Przy kościółku odezwał się dzwon, jego dźwięki wypełniły wioskę, przeleciały przez górę i zanikły w oddali. Po tym pociemniało mi w oczach od bezsilnej złości, następnie coś chwyciło za gardło, wstrząsnęło mną i gorzko zapłakałem. Długo tak stałem, łzy płynęły, a z nimi ból i żal za rodzinną chatą, siołem i ojczyzną, z której nas wygnano. Ziemio ojczysta przesiąknięta krwią moich rodaków, czy zabrzmi tu jeszcze ukryty w zboczu góry dzwon?
Ukraińcy z sąsiednich wsi opowiadali, że po wyjeździe Polaków, zimą, na zgliszczach wyły pozostawione psy i miauczały koty. Strach było tamtędy przejeżdżać. Później w piwnicach jak szczury kryli się, wyłapywani przez Rosjan banderowcy.
Gdy lata osłabiły zdrowie i nie mógł już jeździć po kraju prosił, aby przysyłać mu informacje ze spotkań kresowian i wydarzeń z ziemią przodków związanych.
W 2013 roku mocno przeżył zgon żony, a różne dolegliwości coraz bardziej przykuwały do łoża. Mimo dobrej opieki, w rozmowach telefonicznych nie krył, że wyraźnie słabnie. Ale nie narzekał - dziękował Bogu za sędziwe lata. Zakrzep w nodze wymusił operację. Niestety słabe serce nie wytrzymało obciążenia. 30 kwietnia oddał ostatnie tchnienie i podążył na spotkanie z kochaną Janiną. Odszedł jeden z ostatnich i zarazem najstarszych naszych krajan. Niech z Bogiem spoczywa.
Adolf Głowacki, Szczecin 1 maja 2016.
|
|
|
|
|
|
Komentarze |
|
|
Dodaj komentarz |
|
|
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
|
|
|
|
Oceny |
|
|
|
O projekcie |
|
|
Inicjatorem i fundatorem założenia strony był Milnianin, Pan Władysław Zaleski z Warszawy. Od roku 2009 projekt Milno na Podolu jest prowadzony nieodpłatnie przez wolontariuszy. Coroczna opłata za miejsce na serwerze internetowym i nazwę domeny milno.pl jest pokrywana ze składek uczestników Zjazdów Milna i Gontowej
|
|
|
|
|
|
Zmień wygląd strony |
|
|
Logowanie |
|
|
Krótkie wiadomości |
|
|
Najnowsze zdjęcia |
|
CTracker - cback.de
|
Portal
v6.01 || eXtreme fusion by eXtreme Crew © 2003-2005